Taka dziwna historia...

Przypomniała mi się dziś taka dziwna i dawna historia. Oczywiście całkowicie związana z tematyką tego blogu. Kiedyś jako małe 6-7 letnie dziecko, stałam sobie na balkonie mojego rodzinnego domku i obserwowałam ludzi na ulicy. Miałam już pewne pojęcie o tym, że ze mną coś się dzieje, byłam po pierwszych doświadczeniach z crossdressingiem. No ale wracając do moich obserwacji... Dostrzegłam kobietę (?) idącą ulicą. W kiecce i sandałkach na obcasie. I coś mi w tej kobiecie nie pasowało. Nie wiem czemu, ale nabrałam przekonania, że ta kobieta jest mężczyzną. I w mojej małej głupiutkiej główce zrodził się chytry plan sprawdzenia tego. Do dziś nie wiem, jak to wymyśliłam, miałam na to zaledwie kilka sekund, a plan był jak na moje 7-letnie możliwości zaiste genialny. Wychyliłam się przez barierkę i jak kobieta przeszła, tak że była już do mnie odwrócona tyłem, krzyknęłam "Proszę pana!". Czekając na jakąś reakcję, byłam gotowa na to, żeby się szybciutko schować. I reakcja była. Obserwowana przeze mnie osoba, odwróciła się najpierw za siebie, ale ja nie czekałam już dłużej, żeby sprawdzić co dalej, kucałam już grzecznie z bijącym sercem, za barierką. Już pewnie nigdy się nie dowiem kto to był, czy to była jedna z nas, czy przeciętna genetyczna kobieta...

Zabawne jest też to, że za cały ten incydent w jakimś sensie zostałam ukarana. Wierzę, że to była kara, i że już odpokutowałam moją wścibskość stawiając kogoś być może w niezręcznej sytuacji. Na ostatnim moim spacerze mijałam trzyosobową grupkę młodzieży - na oko 15 lat - dwóch chłopaków i jedną dziewczynę. Kiedy znaleźli się za moimi plecami usłyszałam stłumione "Ej, to jest facet!". Skłamałabym, gdybym powiedziała, że się tym nie przejęłam. Zrobiło mi się słabo i do domu wracałam z walącym jak pioruny sercem. Oby się to nie powtórzyło, człowiek może stracić całkiem pewność siebie w takich sytuacjach. :)